Nova Evropa, u nekim inačicama poznata i kao NEP, intermedijski je projekt i istoimeni kolektiv koji je od ranih 1980-ih do početka 1990-ih djelovao na razmeđu grafičkog dizajna, medijske umjetnosti, teorije, nezavisnog izdavaštva, eksperimentalne glazbe i videa. Pokrenuo ga je grafički dizajner i tada novinar i student povijesti umjetnosti i etnologije Dejan Kršić 1982. objavljivanjem prvih brojeva fanzina / časopisa Nova Evropa, no s vremenom se kristalizira kao "anonimna" grupa koju osim Kršića službeno još čine i redateljica Gordana Brzović i fotograf Jane Štravs, uz niz povremenih i stalnih suradnika među kojima se posebno ističe još i Neven Ćulibrk, koji ima važnu ulogu u popularizaciji i promociji aktivnosti Nove Evrope, ali i u organizaciji pojedinih izložbi i drugih događanja. Osim fanzina, Nova Evropa oblikuje i izlaže xerox grafike, plakate, objavljuje tekstove, proglase i manifeste, priloge i intervencije u omladinskom tisku, realizira eksperimentalne video i filmske radove, objavljuje različita audio i glazbena izdanja. Za vrijeme aktivnog djelovanja grupa je realizirala desetak galerijskih i klupskih izložbi, između ostalog u Galeriji Događanja (Zagreb, 1983.), Galeriji Studentskog kulturnog centra (Beograd, 1986.), Muzeju revolucije (Meštrovićev paviljon, današnji Dom HDLU, Zagreb, 1989.). Uz ove izlagačke i izdavačke aktivnosti, pod imenom Nove Evrope realiziran je i niz naručenih dizajnerskih projekata, prije svega dizajn naslovnica časopisa Quorum (devet naslovnica od 1986. do 1988. godine), uključujući i treće kolo istoimene biblioteke, ali i dva kultna glazbena izdanja – kompilaciju Rijeka – Paris – Texas (1987.) i prvi album grupe Let3 Two Dogs Fuckin’ (1988.), oba u produkciji Dallas Recordsa i u izdanju ljubljanskog Helidona. Bez obzira što su nastali kao profesionalni dizajn, s ozbiljnim klijentima, svi ovi radovi mogu se smatrati i ekstenzijom medijskog djelovanja, ideja, načela i karakterističnih medijskih postupaka Nove Evrope. Iako je sjećanje na taj projekt izblijedjelo od njegova prestanka ranih 1990-ih, činjenica je da su gotovo sve njihove javne aktivnosti bile medijski popraćene, a iz današnje perspektive čini se i kako je sjeme Nove Evrope vidljivo i u kasnijim projektima njenih protagonista - posebno Dejana Kršića kasnije u časopisu Arkzin i suradnjama s kustoskim timom WHW, te Gordane Brzović u estetici i samom konceptu televizijske emisije o suvremenoj medijskoj umjetnosti Transfer.